Emoties, mag jij ze voelen?

‘Het doet pijn. Stop. Dit kan niet.’ Maar de artsen gaan maar door. Ze willen deze behandeling afmaken. Ik wil dat ze stoppen, en schreeuw het uit. Een andere arts grijpt in: ‘Stoppen nu! Dit gaat zo niet!’ Eindelijk word ik gehoord.
Een cliënt vertelt bovenstaand verhaal. Ik voel haar pijn. Het niet gezien worden. De onmacht. Het verdriet. Het verdriet dat haar hele hoofd vult. De tranen branden achter mijn ogen. Ik vertel haar hoe het voelt. Hoe traumatisch dit voor haar geweest moet zijn. Pas als ik het benoem, kan ze er wat van voelen. Mag ze wat emoties voelen. Maar veegt het al snel weer van tafel: nou, traumatisch… dat klinkt wel heel erg.

Mag emotie er zijn?

Hoe snel hebben wij in het verleden onze emoties weer aan de kant moeten zetten? Mochten we ons verdriet voelen? Mochten we huilen als kind? Of was het snel de tranen afvegen en weer door? En onze boosheid? Kun jij nog echt boosheid voelen? Of redeneer je dit snel weg, omdat je wel begrijpt waarom een ander zo doet? En mocht je als kind boos worden?

Niet meer voelen

We zijn zo goed in het wegstoppen of onderdrukken van onze emoties. Vaak zo goed, dat we ze niet eens meer voelen. Doordat wij de emoties, die wij bij jou voelen, benoemen, wordt er weer een stukje daarvan zichtbaar. Wordt er weer een klein stukje van dat dikke tapijt, dat er overheen is gelegd, omhoog gehouden. Wordt er weer wat zichtbaar van dat, wat er wel was en is, maar niet meer gevoeld wordt.

Afstand nemen

Als situaties heftig voor ons zijn, kan het ook zijn dat we afstand van deze situatie en ons lijf houden. We nemen letterlijk afstand, om niet te hoeven voelen. Het contact met ons lijf is te heftig. We kunnen dan letterlijk uit ons lijf gaan. Daar waar het zo heftig voelt. En aan het randje van onze, vaak erg ruime, aura gaan zitten. Een rustiger plekje.

Angst of paniek

En als het vaker heftig voelt, kun je daar vaker gaan zitten. En dit wordt zo’n ‘gewoonte’, dat je zelf het verschil niet meer voelt. Maar je hebt dan geen controle meer over je lijf. Geen controle meer over de situatie, waarin je je bevindt. En dan volgt de angst of de paniek. Je voelt niet meer. Wordt overspoelt door angst, door paniek. Je hebt geen controle. Help!

Niet voelen

Een ander overlevingsmechanisme kan zijn dat je het gevoel wegstopt. Het is er wel, maar je voelt het niet meer. Je kunt daardoor ook erg in je hoofd gaan zitten. In het denken. Continu denken en dus vooral niet voelen. Je ziet dat erg veel in deze tijd. Het continu moeten denken. Malen over van allerlei dingen. Over alles wat is gebeurd. Over alles wat nog komen gaat. Hoe ga ik reageren? Wat heb ik gedaan en hoe had ik het anders kunnen doen? Allerlei dingen denken, die totaal onzinnig zijn. Om maar niet te hoeven voelen. Ik had ook een cliënt, die ik vroeg om wat zij voelde. En zij ging in haar hoofd bedenken, wat of waar zij wat zou kunnen voelen. Gewoon pijnlijk om te zien, hoever je van je gevoel af kunt staan.

Hoe goed kun jij voelen? In hoeverre weet jij hoe je je voelt? Of ligt er een soort dekentje overheen en is het moeilijk om er bij te komen? Of ben je zo afgestompt door alle dingen, die er zijn gebeurd, dat je het gevoel maar even in de parkeerstand hebt gezet?